نمى‏دانم چه خطابت کنم؟ بهار، حضور، وعده عشق، پایان انتظار، قائم زمان یا اصلا خود خود عشق، پس سلام، سلامى با یک دنیا انتظار و نیاز، یک بغل احساس پاک با تو بودن. سلام بر تو اى عشق جاودان، سلام بر تو که هم امامى و هم تمامى . امام عشق ما و تمام عشق ما . پاک و ساده بگویم: در انتظارم. در انتظار حضورت، ورودت و عبورت.

مى‏دانم، مى‏دانم که تو اینجایى، تو غایب از نظر و حاضر در دلى .
تو، همیشه، همه جا و در همه حال در کنار من در جایى که عشق را مى‏سازد و مى‏نگارد، جایى که فقط و فقط دریچه عشق توست، حضور دارى .
تو در قلب منى و عشق تو در رگهایم جریان دارد و تنها نیاز دیدار توست که هر لحظه مرا مى‏سوزاند. هر لحظه، هر روز، عشق تو، سیل اشک را به قصد شکست‏سد چشمانم، در آرزو و نیاز دیدار تو جارى مى‏سازد، هر روز که مى‏گذرد بیشتر و بیشتر احساس مى‏کنم که انتظارت را مى‏کشم .
انتظارى به همراه یک دنیا دلواپسى و نیاز .

باخود مى‏گویم اگر توبیایى،اگرتو بایک لشکر ازعشق بیایى و من نباشم چه؟
اگر من باشم، ولى مرا از عاشقان خود نخوانى چه؟
اگر در رکاب تو گام بر ندارم، چه؟
آه، نه، مى‏دانم، مى‏دانم که در انتظار تو بودن و در رکاب عشق تو بودن، شایسته هر کسى نیست. در سایه تو بودن پروانه شدن مى‏خواهد.
مى‏دانم که حتى دلواپس تو بودن هم لیاقت مى‏خواهد، ولى مى‏دانم که اگر تو بخواهى‏مى‏شود. اگر‏تو بخواهى یک‏دنیا قیام‏خواهد کرد. یک دنیادر رکابت‏خواهد آمد .
بیا و مرا هم در خیل سپاه عاشقان خود در گوشه‏اى جا بده .
مرا که یک عمر است دلواپس حضورت بوده‏ام، دلواپس و لبریز از هیجان لحظه‏اى که تو مى‏آیى . توئی که پاسخ نیاز نیازمندان هستى.

تو مى‏آیى و دنیا را با عشق و حضورت سبز و نورانى مى‏سازى.
مى‏دانم که تو در دل تک تک عاشقانت حضور دارى. تو دعاى عاشقانه نیمه شب آنها را مى‏شنوى، تو گریه و نیازهایشان را مى‏بینى. تو مى‏دانى که یک دنیا چشم نیازمند، سالهاست چشم انتظارت است، مى‏دانى که دستانى هستند که روزها و شب‏ها، رو به آسمان، پاک و صادقانه تو را طلب مى‏کنند و قلبهایى هستند که زیر بار ظلم و ستم به امید و پشتوانه حضور تو زنده‏اند و مى‏تپند. 

مى‏دانى که شبى سیاه، غربتى تیره را بر پاکى وجود تک تک عاشقانت چیره ساخته.
مى‏دانى که چنگالهاى قفس استکبار، سالهاست قنارى عشقمان را در هجوم سرد بى‏تو بودن زندانى کرده. تو حاضر و ناظرى و ما همه در انتظار روزى هستیم که تو بیایى و ما در رکاب تو، بر غربت تلخ شب حمله‏ور شویم. تا سایه سرد و تیره دشمن را - که سالهاست از پس و پیش، گوشه و کنار، هر لحظه و هر جا که توانسته بر سر ما افتاده - با آفتاب وجودت بسوزانى.  

وقتى تو بیایى دیگر غم جرات گریه هم ندارد، شب و روز یکى مى‏شود و دنیا یکسره در قیام قیامت فرو مى‏رود.
وقتى تو بیایى تمام شکوفه‏هاى یاس گل مى‏کند. دیگر هیچ پنجره‏اى رو به آفتاب بسته نیست. پیچکها سر به فلک مى‏کشند و آیینه‏اى که سالهاست غبار نیاز را بر چهره دارد، صادق و شفاف مى‏شود. آن روز عشق هست آن روز دیگر غروبى وجود ندارد که دل ما نیازمندان کویَت در تپش فروکش کردن آفتاب بگیرد و مجبور باشیم در انتظار طلوعى دیگر، یک شب طولانى و تیره را تحمل کنیم.

انتظار، بى‏رحمانه شقایقها را پر پر مى‏کند و ثانیه‏ها را مى‏کشد و من در این میان منتظرم. منتظر انتهاى نامتناهى تنهائى‏هایم. من منتظر حضور آبى آسمانم، و منتظر باران، باران رحمت تو.
بیا و ببین که چگونه چشمان من و دستان پنجره و سبزى پیچک سالهاست در انتظار تو، در هم گره خورده‏ایم.
ببین که سرخى افق، دیگر سیاه شده و تو هنوز هم نیامده‏اى.
بیا و ببین که من مانده‏ام و یک دنیا حرف و احساس و تا تو نیایى من و پنجره و پیچک در انتظاریم، انتظار شیرین با تو بودن!

پس دعا کن و نظرى به حال ما فکن که زنده باشیم و عاشق، تا در روزى که تو مى‏آیى، ما عاشقانه و استوار در رکابت و در سایه پرچم سبز و جهانیت‏ باشیم.

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج